Γκομενικες Ιστοριες Αναλωσιμες

Τυχαινει να ειμαι της γενιας που πιστευαμε στον ερωτα και στην αγαπη.Τυχαινει να ειμαι της γενιας που θεωρουσαμε οτι η φιλια ηταν κατι σημαντικο. Ετσι εμαθα , ετσι μεγαλωσα. Επισης διαβασα αρκετα βιβλια φιλοσοφιας και θεολογιας για να σχηματισω μια αποψη για το πως ιδανικα θα ηταν καλα να ζουμε.

Αυτη η αποψη μου ειναι αντιθετη με το κυμα των εποχων. Συνομιλωντας με ανθρωπους, βλεπω οτι το μονο που ενδιαφερει το μεσο ανθρωπο ειναι το να περναει καλα, και αυτο το μεταφραζει με το να αποδεικνυει την υπεροχη του για να αυτοεπιβεβαιωνει το εγω του, ειτε πατωντας πανω σε τριτους, ειτε εξαπατωντας τριτους, ειτε εξαπατωντας τον εαυτο του οτι δεν υπαρχουν τριτοι , παρα μονο αυτοι, οι ιδιοι.

Βλεπουν τις σχεσεις ως αναλωσιμα. Απο μονο του αυτο αποτελει κατι πολυ δυσοιωνο, γιατι δεν μπορει ο ανθρωπος με τον οποιο μοιραζεσαι αναμνησεις να ειναι κατι που χρηιμοποιειται και απλα μετα οταν τελειωνει η χρηση του, αντικαθισταται. Υπαρχει η μνημη που σου δειχνει θελοντας και μη το παρελθον, την πορεια που χαραξες. Δεν μπορει αυτοι ολοι οι ανθρωποι να μην βλεπουν ποτε πισω. Και αν οντως δεν βλεπουν πισω, πως ζουν? Σε ενα κουφιο παρον, ασυνδετο με το παρελθον τους και το μελλον τους?

Το χειροτερο ομως ειναι οτι τα αναλωσιμα εχουν ενα κοστος. Οταν πας να αγορασεις ενα αγαθο, ενα πραγμα, γιατι ως πραγμα αντιμετωπιζουν τον συνανθρωπο, δινεις λεφτα.Τους βλεπεις ποσο χαιρονται για το καινουριο σπιτι, το καινουριο αμαξι, το καινουριο φορεμα, τα καινουρια παπουτσια και τα προσεχουν, και τα φροντιζουν και τα χαιρονται. Εδω , στις σχεσεις, δεν υπαρχει τιμη, δεν υπαρχει πληρωμη. Ειναι λες και τους τα χαριζουν τζαμπα, λες και ο χρονος και η ψυχη του συνανθρωπου ειναι δωρεαν και ετσι δεν πρεπει να εκτιμαται. Οπως τα φυλλαδια που μοιραζουν τα σουπερμαρκετ ειναι στην διαθεση σου να το πεταξεις, να το κανεις προσαναμμα, εν τελει να σκουπισεις και τον απ'αυτο σου ,και δεν τρεχει και τιποτα στην τελικη.


Ετσι εχουμε καταντησει. Ετσι βλεπουμε τους συνανθρωπους μας. Ας τους εκμεταλλευτουμε οσο παει, οσο μας παιρνει και μετα ας φυγουμε και ας τα ξεχασουμε ολα, και τα καλα και τα κακα. Αρκει να μην βγουμε εμεις οι χαμενοι. Αρκει να προλαβουμε να αρπαξουμε περισσοτερα. Στην τελικη, και ο απεναντι θα εχει τον ιδιο σκατοχαρακτηρα με μας. Θα σκεφτεται παρομοια. Ενας πολεμος λοιπον , οι ανθρωπινες σχεσεις. Ενας αδιστακτος, υπουλος και ανηθικος πολεμος στον οποιο νικητες και χαμενοι , ολοι μενουν με το ιδιο αποτελεσμα.

Ειρωνικο , οτι ενω ολα γινονται για να μην βγεις χαμενος, στο τελος αυτος που εκμεταλλευεται περισσοτερο , καταληγει με τον χειροτερο ανθρωπο που θα μπορουσε ποτε να φανταστει οτι θα ζησει την ζωη του, με τον ιδιο του τον εαυτο, απο τον οποιο δεν θα ξεφυγει ποτε, οσο και αν κλεινει τα ματια στην αβυσσο, οσο κι αν κλεινει τα αυτια του στην ηχω που αφηνει το κενο της ψυχης του.