Σημερα ειχα ενα τρομερο εφιαλτη. Ξυπνησε ο μπουφλος να παει στην δουλεια το πρωι, καφετερια , ντε να ανοιξει και εμενα με αφησε να κοιμαμαι, μια κυριακη εχω κι εγω. Ηρθε με φιλησε οταν εφυγε και ξανακοιμηθηκα.

Ειδα στον υπνο μου οτι ο μπουφλος παντρευοταν με μια αλλη, μια κοντη χοντρουλα. Ομως στον γαμο σαν να μην το μαθαινα για πρωτη φορα, δεν υπηρχε ιχνος θυμου απο μερια μου. Απλα κοιτουσα το ζευγαρι στο γλεντι να αυτο ταιζονται και τα λοιπα, και μεσα στην θολουρα μου συνειδητοποιω οτι δεν ειναι ο μπουφλος αλλα ενα αλλο ζευγαρι και οτι ο γαμος του μπουφλου γινεται διπλα και μολις τον εχασα. Μεχρι να καταλαβω που βρισκομαι βλεπω μια κοπελα που ειναι γνωστη μας και πελατισσα του μπουφλου ντυμενη με ενα μαγιο και που ειναι πολυ χοντρη στην ακριβεια να εχει αδυνατισει και να μου λεει πως οχι στον γαμο του μπουφλου να μην κανει βουτιες??? και εγω σαν χαμενη παω στα νεκροταφεια που ηταν διπλα και αρχιζω να κρυβομαι πισω απο τους ταφους να μην με δουνε και κλαιω, κλαιω, κλαιω, ψαχνω να βρω τον ταφο του παππου μου αλλα δεν τον βρισκω. απελπισμενη που δεν εχω σε κανεναν να μιλησω γιαυτο που μου συνεβη και εχοντας συνειδητοποιησει οτι ολα εχουν τελειωσει και οτι ο μπουφλος πρεπει να την φιλησε λογικα κιολας και οτι τωρα θα πρεπει να χωρισουμε, με πιανει απελπισια και παω στον μπαρμαν και του λεω θα ηθελα να παραγγειλω ενα ποτο, με κοιταει ειρωνικα με υφακι και μου λεει να σας βαλω μια σαμπανια η ενα κοσμοπολιταν και του λεω δωσε μου ενα μπουκαλι τζονυ μαυρο. με κοιταει σαν χαζος αλλα μου το δινει το παιρνω και αρχιζω να το πινω σηκωνοντας το μπουκαλι, ευτυχως δεν ειχε βαλβιδα και ετρεχε καλα. πινω και γυρναω σαν την τρελη στα χαμενα, με προλαβαινει ο μπαρμαν και μου δινει ενα ινοξ φλυττζανι σαν γαβαθα μικρη , σαν αυτα που εχουν στον στρατο για κυπελα φανταζομαι και μου λεει πιες απο δω τουλαχιστον κοπελα μου, τι επαθες..και δεν μπορω να μιλησω γιατι πινω συνεχεια. εντωμεταξυ οι καλεσμενοι του ειχαν φυγει, δεν εβλεπα κανενα γνωστο μας και ηταν νωρις ακομα αλλα εγω ημουν στα χαμενα.
βλεπω εν τελει δυο φιλες φιδια δικες μας, που η μια την εχει πεσει στον μπουφλο, και η αλλη απλα σνομπαρει στα κρυφα την σχεση και μου λενε.... α ρε μπουφλα πινεις ε τι να κανεις. και εγω τις παρακαλαω καθηστε λιγο μαζι μου, και μου λενε α ρε συ δεν γινεται πρεπει να φυγουμε ομως σε καταλαβαινουμε 14 χρονια ειναι αυτα, δεν ειναι λιγα.και λεει η αλλη μα να παντρευτει την ξαδερφη του στα καλα καθουμενα, και μετα λεει ελα μωρε ξεκολλα , και τοτε αγριευω πρωτη φορα στο ονειρο και τις λεω ουτε στον εχθρο μου να μην τυχει αυτο που ετυχε σε μενα., και ξυπνησα και στεναχωρεθηκα τοσο πολυ που κλαιω τωρα που ειμα ξυπνια.

και το κουλο δεν ειμαστε δεκατεσσερα χρονια μαζι αλλα δυο.

Οργη

Νιωθω οργη. Ενα μενος μεσα μου που θελει να εκραγει και να γεμισει ολοκληρο το συμπαν.

Δεν ξερω γιατι νιωθω ετσι. Δεν θελω να με βοηθησει καποιος να το αναλυσω. Το προβλημα μου ειναι οτι δεν μπορω να το νιωσω στο φουλ του για να εκτονωθει.Με τρωει σαν ενα σπυρι που δεν μπορω να ξυσω.

Ενω αναγνωριζω οτι ειμαι απο τους ευλογημενους της ζωης , απο τους τυχερους, ενω αναγνωριζω το θαυμα της φυσης γυρω μου και μεσα μου.ενω μεσα μου νιωθω στην καρδια μου μια απεραντη ευγνομωσυνη για το θαυμα της ζωης, συγχρονως νιωθω ενα απεραντο μενος, μια οργη χωρις κατευθυνση, χωρις στοχο, μια ενεργεια ανεξηγητη.

τι ειναι αυτο το πραγμα δεν το εχω ξανανιωσει. αν σταματησω τον εαυτο μου. αν απλα παγωσω την στιγμη, νιωθω σαν να θελω να κλαψω. οχι σαν να θελω, κλαιω. κλαιω, και εγω εχω καιρο να κλαψω. και δεν μου φταιει τπτ και κανενας.

Μηπως εχω τρελαθει?

Επικοινωνια

Ποσο ακουτε τους ανθρωπους? τους ακουτε πραγματικα? μιλατε για να μιλατε η μιλατε για να σας ακουσουν? μιλατε αργα και καθαρα καθε στιγμη εχοντας συνειδηση του τι λετε η απλα ανοιγετε το στομα σας και βγαινει η αναπνοη σας με λογια μεσα απο το χαος των σκεψεων σας?

ποιος ειναι ο τροπος με τον οποιο επικοινωνειτε με τους ανθρωπους?